Dreaming woman drifting on a pillow
Drifting June 2019
Material: marble
Dimensions: ca. 50 x 50 x 40
In the beginning there was no earth to live on, but up above, in the Great Blue, there was a woman who dreamed dreams.
One night she dreamed about a tree covered with white blossoms, a tree that brightened up the sky when its flowers opened but that brought terrible darkness when they closed again. The dream frightened her, so she went and told it to the wise old men who lived with her, in their village in the sky.
"Pull up this tree," she begged them, but they did not understand. All they did was to dig around its roots, to make space for more light. But the tree just fell through the hole they had made and disappeared. After that there was no light at all, only darkness.
The old men grew frightened of the woman and her dreams. It was her fault that the light had gone away forever. So they dragged her toward the hole and pushed her through as well. Down, down she fell, down toward the great emptiness. There was nothing below her but a heaving waste of water and she would surely have been smashed to pieces, this strange dreaming woman from the Great Blue, had not a fish hawk come to her aid. His feathers made a pillow for her and she drifted gently above the waves.
But the fish hawk could not keep her up all on his own. He needed help. So he called out to the creatures of the deep. "We must find some firm ground for this poor woman to rest on," he said anxiously. But there was no ground, only the swirling, endless waters.
A helldiver went down, down, down to the very bottom of the sea and brought back a little bit of mud in his beak. He found a turtle, smeared the mud onto its back, and dived down again for more.
Then the ducks joined in. They loved getting muddy and they too brought beakfuls of the ocean floor and spread it over the turtle's shell. The beavers helped-- they were great builders-- and they worked away, making the shell bigger and bigger.
Everybody was very busy now and everybody was excited. This world they were making seemed to be growing enormous! The birds and the animals rushed about building countries, the continents, until, in the end, they had made the whole round earth, while all the time the sky woman was safely sitting on the turtle's back.
And the turtle holds the Earth up to this very day.
(Native American myth -Iroquois Nation)
Dromende vrouw drijvend op een kussen.
In het begin was er geen aarde om op te leven, maar boven, in het Grote Blauwe, was er een vrouw die dromen droomde.
Op een nacht droomde ze van een boom bedekt met witte bloesem, een boom die de hemel oplichtte als haar bloemen opengingen, maar een verschrikkelijke duisternis veroorzaakte als ze weer dichtgingen. De droom beangstigde haar, dus ze vertelde het aan de wijze oude mannen die bij haar woonden, in hun dorp in de hemel.
"Trek deze boom omhoog," smeekte ze, maar ze begrepen het niet. Het enige dat ze deden was om rond de wortels te graven, om meer ruimte te maken voor licht. Maar de boom viel gewoon door het gat dat ze hadden gemaakt en verdween. Daarna was er helemaal geen licht meer, alleen duisternis.
De oude mannen werden bang voor de vrouw en haar dromen. Het was haar schuld dat het licht voor altijd verdwenen was. Dus sleepten ze haar naar het gat en duwden haar er ook doorheen. Ze viel naar beneden, steeds verder in de richting van de grote leegte. Er was niets onder haar dan een enorme deinende watervlakte en ze zou zeker te pletter zijn gevallen, deze vreemde dromende vrouw uit de Grote Blauwe, als er geen zeehavik haar te hulp was geschoten. Hij maakte van zijn veren een kussen voor haar en daarmee dreef ze zachtjes op de golven.
Maar de havik kon haar niet alleen drijvend houden. Hij had hulp nodig. Dus riep hij naar de schepselen in de waterdiepte. "We moeten een stevige basis vinden voor deze arme vrouw om op te rusten," zei hij angstig. Maar er was geen grond, alleen de kolkende, eindeloze wateren.
Een fuut daalde af naar de bodem van de zee en bracht een klein beetje modder in zijn bek. Hij vond een schildpad, smeerde de modder op zijn rug en dook weer naar beneden voor meer.
Toen deden de eenden mee. Ze vonden het heerlijk om modderig te worden en ook zij brachten bekken vol van de oceaanbodem en spreidden het over het schild van de schildpad. De bevers hielpen - ze waren geweldige bouwers - en ze werkten hard door, waardoor de schaal groter en groter werd.
Iedereen had het nu erg druk en iedereen was opgewonden. Deze wereld die ze aan het maken waren leek enorm te groeien! De vogels en de dieren renden door de landen die zij bouwden, en de continenten, totdat ze uiteindelijk de hele aarde hadden gemaakt, terwijl de vrouw uit de hemel steeds veilig op de rug van de schildpad zat.
En de schildpad houdt de aarde tot op de dag van vandaag omhoog.
Op een nacht droomde ze van een boom bedekt met witte bloesem, een boom die de hemel oplichtte als haar bloemen opengingen, maar een verschrikkelijke duisternis veroorzaakte als ze weer dichtgingen. De droom beangstigde haar, dus ze vertelde het aan de wijze oude mannen die bij haar woonden, in hun dorp in de hemel.
"Trek deze boom omhoog," smeekte ze, maar ze begrepen het niet. Het enige dat ze deden was om rond de wortels te graven, om meer ruimte te maken voor licht. Maar de boom viel gewoon door het gat dat ze hadden gemaakt en verdween. Daarna was er helemaal geen licht meer, alleen duisternis.
De oude mannen werden bang voor de vrouw en haar dromen. Het was haar schuld dat het licht voor altijd verdwenen was. Dus sleepten ze haar naar het gat en duwden haar er ook doorheen. Ze viel naar beneden, steeds verder in de richting van de grote leegte. Er was niets onder haar dan een enorme deinende watervlakte en ze zou zeker te pletter zijn gevallen, deze vreemde dromende vrouw uit de Grote Blauwe, als er geen zeehavik haar te hulp was geschoten. Hij maakte van zijn veren een kussen voor haar en daarmee dreef ze zachtjes op de golven.
Maar de havik kon haar niet alleen drijvend houden. Hij had hulp nodig. Dus riep hij naar de schepselen in de waterdiepte. "We moeten een stevige basis vinden voor deze arme vrouw om op te rusten," zei hij angstig. Maar er was geen grond, alleen de kolkende, eindeloze wateren.
Een fuut daalde af naar de bodem van de zee en bracht een klein beetje modder in zijn bek. Hij vond een schildpad, smeerde de modder op zijn rug en dook weer naar beneden voor meer.
Toen deden de eenden mee. Ze vonden het heerlijk om modderig te worden en ook zij brachten bekken vol van de oceaanbodem en spreidden het over het schild van de schildpad. De bevers hielpen - ze waren geweldige bouwers - en ze werkten hard door, waardoor de schaal groter en groter werd.
Iedereen had het nu erg druk en iedereen was opgewonden. Deze wereld die ze aan het maken waren leek enorm te groeien! De vogels en de dieren renden door de landen die zij bouwden, en de continenten, totdat ze uiteindelijk de hele aarde hadden gemaakt, terwijl de vrouw uit de hemel steeds veilig op de rug van de schildpad zat.
En de schildpad houdt de aarde tot op de dag van vandaag omhoog.
(een Native Amerikaanse mythe -Iroquois Nation)
The making of Drifting
